اشعار

بين محراب ازل گـرم سـجــودي بـانو           اولـيـن فـاطـمـۀ صبـح وجـودي بـانـو

سرّ«لولاک» که تکليف مرا روشن کرد           علـت خـلـقـت افـلاک تـو بـودی بـانو

کس ندانست که جبريل نگاهت يک عمر           با خدا داشت عجب گفت وشنودي بانو

هر سحرگـاه تــو معـراج دمـادم داري           بـال پـرواز تو نشناخت فـرودي بـانو

بـاز از جنـت الاعلای تو سمت ملکوت           هر ملک آمده با کشف و شهودی بانو

پلک بر هم زدی و عشق به جريان افتاد           صد و ده پنجره اعـجاز گـشودي بانو

آمــــدی آیــــنــۀ نـور الهـــی بــاشـــی           حسـن مطــلق شوی ولا یتناهی باشی

عصمت حضرت حق شد متجلي در تو           مـي‌فـرسـتـد خـود الله تـحـيـت بـر تـو

روي لـب زمــزمـۀ نـابِ تبـســم داری           با خدايـت چـــه کـليـمانه تکــلم داری

آسمان با تو و تسبيح لبت مأنوس است           روشني بخش دل و جان تو يا قدّوس است

آمــدی آینــــۀ عــصمـت ایــزد بــاشـی           آمـــدی ام ابـیــهــای مــحـمـد بـاشــی

نبي الله بـه ديـدار تــــو عـــــادت دارد           با تمـاشای تو هر لحظه عبـادت دارد

قلب پر مِهرتو گنجينة الاسرار نبي‌ست           کوثری سهم جهان درطلب تشنه لبي‌ست

آمدی فاطـمــه صبـح ازلي روشـن شد           آمدي فـاطمه چشمان عـلی روشن شد

چشم مولاکه شد از نو رتو روشن ای ماه           گـفـت: لا حــــول و لا قــوة الا بــا لله

نام تو فاطمه يا فاطمه تسبيح عـلی ست           ياد تو لحـظۀ اعجاز مفـاتيح علي ست

عاشقانه تو که با ياد عـلـي مـی خـواني           دم به دم در همه جا نادعلي مي‌خواني

شده تسبيح لـبـت نغـمــۀ حـيـدر حـيـدر           ذکر هر روز و شبت نغمۀ حيدر حيدر

با تو تکليف قدر حکم قضا معلوم است           در کنار تو دگر صبر ورضا معلوم است

تو که در بندگي و زُهد و وفــا دريايی           پـارۀ قـلـب نـبـي، انـسـيـة الـحـورايي

لحظه هايت همه ايثـار، صداقت، تـقـوا           راضيه، مرضيه، صديقه، زکيّه، زهرا

حب تو موهبت حضرت حـق در دل هاست           خانه ات تا به ابد مقصد سرمنزل هاست

خانۀ ساده ات ازصدق وصفا لبريزاست           قلب سجاده ات از شور دعا لبريزاست

رحمت وجود وسخا جلوه اي ازآيۀ توست           که مُقدّم به تو يا فاطمه همسايۀ توست

خانه داري تو که شهـرۀ آفـــاق شــــده           عرش أعلی به تماشای تو مشتاق شده

هر کس از باغ بهشت توسخن مي‌گويد           از بـزرگي و کرامات حـسن مي‌گويد

بر سر دوش نبي نور دو عيـنـي داری           جان عالم به فدايت! چه حسيني داری

در کرمخـانـۀ لطـف تـو مـقـرب بـاشـد           هر که خاک قدم حضرت زينب باشد

قدر يک گوهر يکدانۀ تو مکـتوم است           ام کلثوم تو مـانند خودت مظلوم است

از نگاه تـو فـقــط نــور خــدا مـي‌بـارد           هر کسي نـام تو را روي لبش مي‌آرد

نا خودآگاه دلش چشمه ای از ايـمان است           هرکسی نيست دراين دايره سرگردان است

بين دسـتان تـو دسـتـاس اگـر مي‌گـردد           گردش کون ومکان هم به تو برمي‌گردد

آسمان محــو تو و این همه معصوميّت           گـرهـي زد بـه پـر چـادر تو بـا نـيّت

چادرت مظهر تقوا و عفاف است ببین           آسمان دور سرت گرم طواف است ببین

هر کسي نزد تو احساس بهـشتـي دارد           چــادرت رايحـۀ يـاس بـهـشـتي دارد

چه بگويم که بود فاطمه جان درخور تو           عالمي گـشتـه مـسلمان تو و چادر تو

مدحت اي سورۀ بي خاتمه کی کار من است           شرح اوصاف تو يا فاطمه کی کارمن است

جنتي هست اگر، شمس دل افروزش تو           عالمي هست اگر،ماه شب و روزش تو

کيست که رتـبـۀ والاي تــو را دريـابـد           خـاک زيـر قـدمـت مـرتـبـۀ زر يـابـد

آب مهريۀ تو گـشـتـه و تـطهــيـر شـده           در دل شيعه فقـط مهر تو تکـثـير شده

حب تو روشني عـرصـۀ محـشـر باشد           در دل هـر که ولاي تو و حـيدر باشد

مي‌شود با نظر لـطـفـت الـهــي، مـادر           به سوی جنت الاعلای تو راهی، مادر

اين تويي که همه جا اذن شفاعــت داری           تو که در هر نفست صبح هدایت داری

انقلاب تــــو شــده مـبــدأ ايـمـان مـادر           شده مديون تو و خون تو، قرآن مادر

با وفــاداري تــــو راه ولايت باقي‌ست           راه ايثار و صبوری و شهادت باقي‌ست

یک تنه در وسط کوچه قیامــت کردی           بسته شد دست علی و تو امامت کردی

با قيامت به همه درس بصــيرت دادی           تو به دين بار دگر شوکت و عزّت دادی

نقش يا فاطـمه سر بـنـد مجــاهـدها شد           امـتــداد ره تـو نـهضت عـاشـورا شد

مکتب سرخ تو الحق که حسيني ها داشت           نسل نوراني‌ات اي عشق؛خميني ها داشت

ماند نام تو و در کل جهـان نامـــي شد           نـور تـو مــطلع بيـداري اسـلامي شد

همه دنيا شده فـريـاد عــدالت خــواهي           کاش ايـن جمعه شود با مددِ تو راهي

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست           عـالـمي منتـظـر گفـتـن بسم الَّله اوست

کاش مي‌آمد و بـوديـم کنـارش، يـارش           هر کجا هست خدايا به سلامت دارش

دنیا به کام تلخ من امشب عسل شده است           شیرین شده است وماحصلش این غزل شده است

تـاثـیـر مهــر مــادریت بوده بـر زبــان           این واژه ها اگر به تغزل بدل شده است

مادر! حـضور نام تو در شعــرهای من           لطف خداست شامل حال غزل شده است

غیراز تو جای هیچ کسی نیست در دلم           این مسأله میان من و عشق حل شده است

سیــاره ای که زهــره نـشد آه می کـشد           آه است و آه  آنچه نصیب زحل شده است

زهــرایــی و تــلألـــو نـور مــحــبـتـت           در سینه ام ز روز ازل لم یزل شده است

با نام تو هوای غـزل معنوی شده است           بی اخـتـیار وارد این مـثـنوی شده است

هـرگز نبوده غـیــر تو مضمون بهتری           تنـهــا تـویــی که بر سر ذوقم می آوری

نامت مــرا مسافر لاهــوت کـرده است           لاهوت را شکوه تو مبهـوت کرده است

از عــرش آمـدی و زمین آبــرو گرفت           بایــد برای بـردن نــامت وضـو گـرفت

نـور قــریـش! تا که تویـی صاحب دلـم           غــرق خـداست شـعـب ابـی طالـب دلـم

عمرت نفس نفس همه تلمیح زندگی است           حرفت چراغ راه و مفاتیح زندگی است

از این شـکـوه، سـاده نباید عـبـور کرد            بـایــد مــدام زنـدگــیـت را مـرور کـرد

چون زندگیت ساده ترازمختصر شده است           پیش تجـمـلات، جهازت سپـر شده است

آیـیـنـه ای و سنگ صبــور پـیــمـبـری            در هـر نـفـس برای پــدر مثـل مـادری

اشک شما عذاب بهشت است، خنده کن            لبخندت آفـتـاب بهشت است، خـنـده کن

دنــیــای ما نــبــوده بـرازنــده ی شـمـا           هـجــده نفس زمیــن شده شرمآنـدۀ شـما

آیـیـنـه ای نــهــاده خــدا بـیـن سـیـنـه ام           حس می کـنــم مــزار تو را بین سینه ام

مانـنـد آن خسی که به میـقـات پـر کشید           قـلـبــم به سوی مـادر ســادات پـر کشید

زهراست دختری كه پـدر را چو مادرست          زهراست سوره ای كه مُسمّـا به كوثرست

زهراست بضعه ای كه رضایش رضای حق          از خـشـم او خــدای مـدبِّـــر مـكــدّر سـت

یـغمبری مگر به دوتا معجز آوری ست؟!          او نیز فـضّه اش به خـدا معـجـز آور ست

هــمـتـا نــداشـت فـاطـمـه، یـا ایّـهــا الأنـام          كفوش به عالمین فـقـط شخـص حیدر ست

افسوس در تـهـاجـم طـوفـان غـم شـكـسـت          آن سـیـنه ای كـه مخـزن اسرار داور ست

دیـروز جـمـــع ســالــم بـیـت نـبــوّت و...          امروز جمـع ســرخ و كـبـودِ مـكـسَّر ست

دنــــیـا نـداشــت حــوصـلـۀ فـهـم شــأن او          درك مـقـام واقعـی اش روز مـحـشـر ست

ازل بـرای ابـد مُـلـک لایــزالـــش بود          چه فرق می‌کند آخرکه چند سالش بود؟

حریم عرش خدا بود سـقـف پـروازش          تـمام وسـعـت عـالـم بــه زیر بـالش بود

وجودخون خدا را به شیرخود پرورد           بزرگِ کرب و بلا طفـل خردسالش بود

پس ازغروب که خورشید راه خانه گرفت          چراغِ کوچه ی شــب قامت هلالش بود

زمین شب زده را رشک آسمان می‌کرد          اگر فزون‌تر ازآن خطبه‌ها مجالش بود

صحبت ازدستی که رزق خلق را میداد شد          هر کجا شد حرف از بانو، به نیکی یاد شد

گردش تسبیح او افلاک را تـدبــــیر کـــرد          از پر سجاده اش روح القـدس ایــــجاد شد

او که جای خود، گلوبنـدش اسیر آزاد کرد          حُر هم از یمـــن ادب بــــر نام او آزاد شد

روضه رضوان رضای حضرت صدیقه است          از گــــل ســــرخ لبـــاس او، فدک آباد شد

مــــعنی نازک برای روضه اش آورده ام          وقــــت پروازش پـــــرسـتویی اسیر باد شد

بــــا پر زخمــی دعاگوی شب همسایه بود          دســــت او روزی رســــان خانه صیاد شد

ایــــن در آتــش گرفته نیز حاجت می دهد          ایـــــن در آتـــــش گـرفته، پنجره فولاد شد

روضه مظلومه،بعد ازرفتنش مکشوفه شد          تا مصـــیبت خوان کوچه صورت مقداد شد

بعــــد پیــــغمبر اگــــرچه با تبسم قهر بود          لحظــــه ای با دیــدن تابوت، زهرا شاد شد

اشکهایش گـاه می‌گوید حسن، گاهی حسین          گریــــه هــــای آخــــرش موقوفه اولاد شد

مــــریم آمــد تا شریک گریه ی کوثر شود          روضه او کاف وهاء ویاء وعین و صاد شد

بی گمان امّ البنین با عشق نسبت داشته          چون که درنزدعلی بسیارحرمت داشته

التـفاتی کـرده مولامان و با این التـفات          بر سر آن مهــربـان بسیــار منّت داشته

بی جهت ننشسته مهرش بر دل وجان علی          فـاطمه با فـاطمه، قطعـاً شباهت داشتـه

نـام این بانـو کـنــار نام زهـرا می برند          بس که این بانو به آن بانو ارادت داشته

صاحب این روح زهرایی شدن آسان نبود          سال ها روی لبش کوثـر تـلاوت داشته

تا که بغض بچه ها با نــام مـادر نشکند          ازهمین هم نام بردن هم؛ خجـالت داشته

رنگ نخلستان گرفته چشم های عاشقش           بس که با غم های مولایش رفاقت داشته

مــادر عـبّـاس شد تا عـلـقـمـه بـاور کند          خون او در اصل عاشورا شراکت داشته

از مزار خاکی اش هم میتوان فهمید که          هرکسی شد فاطمه سهمی ز غربت داشته

یا اباالـفـضلی بگو کــز خانــل امّ البنین          دست خالی بر نگشته هرکه حاجت داشته

با آه آه خــویــــش پُلی تا فــلک زدی        آتش به جان و هســتی خـــیل ملک زدی

ای بانـــوی مقـــدس گــلخـــانــۀ علی        تکیه ز قدر و مــــنزلــتت بر فلــک زدی

دیدی که خالص است ابوالفضل نـاب تو          وقتی عیار گــوهر خـــود را محک زدی

بــــا نالـــۀ حسیـن حسیـنت گریســتی        بر زخم های جان و دل خـود نمک زدی

بازینب و رباب در این خـلوت غریب        خیمه به پاس سوگ وغمی مشترک زدی

از تو قیــام گریه به پا شد،که دربقیع        نالــــه بـــــه وارثـــــان زمـین فـدک زدی

بس کن وفایی از غم این شرح جانگداز       بار دگـر شراره به جــــان ملـــــک زدی

ای امیرالمؤنین را یـــار یــــا امّ البنین          ای سرا پا پــاکی و ایثار، یا امّ البنین

مکتب تو مهربانی؛ اسوه ی تــو فاطمه         داری از او همچنان آثار، یا امّ البنـین

دامنت عبّاس پرور؛همسرت مولا علی         مرتضی خو فاطمه رفتار، یا امّ البنین

بهــر فرزندان زهرا بعد زهرا مادری         از تو آید ای عـلی را یار، یا امّ الــنین

از توبرد عبّاس میراث وفا وعشق را         تا که شـد سقّـا و پرچـمدار یا امّ البنین

زن پــدر نه؛ مادر ریحانه های فاطمه         از محبّت از وفـا؛ سرشار، یا امّ البنین

بوده ای چون حضرت زهراغریب شهرخویش         غربت قبـرت کنــد اقرار یــــا امّ البنین

چارفرزند تو درصحرای سرخ کربلا         چـار شیر بیشـــــۀ پیکار ،یــا امّ البنین

جعفر وعثمان و عونت اختر و عبّاس ماه         بین آل احمـد مخــتــــار، یــــا امّ البنین

چار فرزند شهیدت گشت تقدیم حسـین         در زمین کربــلا هر چار، یا امّ البنین

چار داغت بود بردل باز بود اشکت روان         بر حسین آن رهبـر احرار یا امّ البنین

بود نامت فاطمه دردا که همچون فاطمه         گریه کردی روز و شب بسیار یا امّالبنین

فاطمه از داغ پیغمبر تو از داغ حسین         سینه پُـر از ناله های زار، یا امّ البنین

گریـه کن یـا فاطمه در ماتم آن فاطمه         کـز عدو پیوسته دیـد آزار، یا امّ البنین

تو نخوردی سیلی ازدشمن میان خانه ات          تو ندیـدی صدمه ازمسمار، یا امّالبنین

دست تو سالم ولیکن بازوی زهراشکست         پیش چـشـم حیـدر کرّار، یــــا امّ البنین

گریــه کن ای مادر عبّاس بهر فـاطمه         ای روان اشک تو بر رخسار یا امّ البنین

چشم «میثم» درغم تو درعزای فاطمه         گشته از خون جگر سرشار،یا امّالبنین

با نور استجابت و ایمان عجین شدی        وقتی که با ولی خدا همـــنشین شدی

عطــر بهشت در نفست موج می‌زنـد       حـالا دگر تو بانوی خُـلد بـرین شدی

زهراکهرفت دلخوشی ازخانه رفته بـود        تو آمدی واین همه شورآفــرین شدی

بی شک برای مادری زینب وحسین       شایسته ای که فـاطمه ی دومیـن شدی

در سیره ات شکوه نجابت چه دیدنی ست       آوازۀ خضوع و خشوعت شنیدنی ست

یعنی حسین فاطمه جانم فدای توست       عباس من، فدایی کرب وبـلای توست

با خود دوباره خاطره ها را مرورکن       از روزهـــای خوب مدینه عبـور کن

این روزهاکه خاطره هاهم دمت شدند       تنـــها انیس قـلب پـر از ماتـمت شدند

چندی ست پاره های دلت رفته اند آه       تومانده ای ونم نـم این اشک گاه گـاه

با قلب توحکایت هجران چه ها نکـرد       یک لحظه هم تو راغم و غربت رها نکرد

تنگ غروب بود ودلت ناگهان گرفت       ماننـــد چـشم ابری تو آسـمان گرفت

پُرشد زعطرسیب غریبی هوای شهر       پیچید بـوی پــیرهنی در فضای شهر

مثل نسیم کوچه به کوچه خبــر وزید       مـــادر بیــا که قافلـه ی کربلا رسید

یک شهر چشم منتظر واشک بی امان       برگشته است از سفر عشق کـاروان

برگشتهـ با تلاطم اشک و خـروش آه       دارد هزار خاطره از دشت و خیمه‌گاه

تومی رسی وروضه هم آغاز میشود       بغض از گـلوی خاطره ها باز میشود

هر کس نشسته گوشه ای وروضه خوان شده       اما سکینه بـــا دل تـو هــمزبان شده

هم ناله با دو چشم ترت حرف میزند       از جـای خالی پسرت حـرف میزند:

یادش بخیر لحظه ی شیریــن گفـتگـو       یادش بخیر زمزمه های عـمـو عمو

یادش بخـیـر دیـده ی بیـــدار کربـــلا       شب ها صدای پــای علمدار کـربـلا

یادش بخیرمشک وعلم در دو دست او       آرامش تـمـام حــرم در دو دسـت او

در چشم هاش عشق و نجابت خلاصه بود       او ترجمان شور و شکوه و حماسه بود

سقای عشق و آب و ادب بـود؛ماه تو       نـــام آور تمـــام عــــرب بود ماه تو

داغ تو تازه تر شده با حرف های او       وقتش شده تو روضه بخوانی برای او

رو میکنی به او که فدایت سکینه جان       جانم فدای حُجب و حیایت سکینه جان

شـاید نگـاه تـوســت به قــدّ خمیـده ام       یا اینکه شرم می‌کنی ازاشک دیده ام

دیگـر شکستـه قامت ام البنـین بخوان       ازروضه های ماه من ای نازنین بخوان

نام آوران به شوکت او بُرده اند رشـک       درعلقمه چه شد که به دندان گرفت مشک

آخر چگونه بر سرِ ماهـم عـمود؟..آه       دستـی مگر به پیکر سقا نبود؟ ... آه

شرمنده ام زروی تو و مـادرت رباب       شرمنـده ام اگــر نرسیده به خیمه آب

قلب مـرا ولی تـو رهــا از مـلال کن       آرام جــــان من! پــسرم را حلال کن

ای که نامت زینت عـرش برین          ماه  با نوی سمــاوات و زمین

فاطمــــه نـامی و هم ام البـنـیـن          قــوت قلــــب امـــیر المومنین

خوانده ای خود را کنیز فـاطمه

درعـمـل ثــابت نمودی برهمه

عشق وایمانت نه ازاحساس بود          درکلامت عطرنـاب یاس بود

راحت جان تو خیر النــاس بود          افتخـارت حضرت عـباس بود

او گـــل یـــاس گلستان ولاست

بچه شیـر بیشه شـیـر خداست

بذل و ایثار و کرم در خون تو          عفت و شـرم و حیا مرهون تو

تـــا ابـــد عشق و وفا مدیون تو          جود واحساس وادب مجنون تو

بــحـر تقــوا را تو زیبا گوهری

نـخــــل ایــمان عـلــی راباوری

آمــــدی در بیـــت مولا دیده تر          این چنین گفتی به حیدر پشت در

منتـــی بگــــذار ای خیــرالبشر          فـاطـــمه دیـگرنـخوانــم تاج سر

همسر قانونیـــت هســـتم ولی

مــــن یتیمـان را کنیزم یا علی

یــا عـــلی من خاک راه زینبم          نــــام زهـــرا ذکر جاری بر لبم

بر در دولـــت سرایـت حاجبم          عــــاشقم دلبـــسته ی این مکتبم

من به درگــاه تو شاه عالمیـن

خادمـــم بـــر مجتبی و برحسین

آری آری تـو دلاور مـــادری          بـــحر ایمان را تو زیبا گوهری

سرفراز از امتحــــان داوری          همســــر عشــــق آفرین حیدری

فخر طاهراین بُود روی زمین

شــــد غــلام کویت ای ام البنین

به بستر خفته بانویی حـزینـــه           دراوج غربت و غم در مدینه

به سینه دارد او یک بـاغ لاله         شده قـُـــوت و غذایش آه و ناله

زلال اشک خون دردیده دارد         ز دوران خاطری رنجیده دارد

بُـوَد ام الادب دریای احـساس          به روی سینـه دارد داغ عباس

بقیع داردبه خاطرنوحه هایش          به گوش جان رسد سوزنوایش

کشیده نقش ها برروی خاکش          ز قبر چـــهـــار مـــاه تابناکش

اگر گل های او نور دو عینند          همــه قربــــانی راه حــــسـینند

مدینه از غمــش ماتم سرا شد         به جنت فاطمه صاحب عزا شد

بود طـــاهر عیان از تربت او          حدیث غصه ها و غـــربت او

گمان مکــن پسرت ناتنی‌برادر بـــود         قسم بــه عشق، کنارم حسین دیگـر بود

منــال ام بنـــین و ببــــال بر عبـــاس         تو شیر مادر و شیـر تو شیرپـرور بود

سقوط قلعه‌ی خیبر اگربه نام علی‌ست        فرات، خـیبر دیگـر؛ یـَــل حـیــــدر بود

زشام تا به سحردورخیمه‌ها می‌گشت        که ماه هاشمیان بود و مهر پــرور بود

به لرزه بود ازاوپشت هفت‌ پشت ستم        یَـل تو یک‌ تنه یک تن نبود، لشگر بـود 

گل ار فتـاد روی خاک می‌شود پرپر        ولی گل تو روی شاخه بود و پرپربـود

بدون ماه قـــدم مـی زنم سحـــرهـــا را         گـرفتــه اند از ایــن آسـمان قـمرهـا را

ز حـالِ زار و غمینش؛ شد عیان بر ما         رسانـده است به خانم کسـی خـبرها را

نگـاه کن سر پیری چه بی عصا مانده         گـرفته انـد از ایـن شیـر زن پسرهـا را

چه مشکل است که از چهار تا پسرهایش         بیــاورند بـــرایـش فـــقـــط سپـرهــا را

نشسته است سر راه، روضه میـخواند         که در بـیـــاورد آه ...آه رهگـذرهــا را

کنار آب دو تا دست بر روی یک دست         رسانــده است به ما خانـم این خبرها را

یا اُمّ بنین! حالِ گـرفـــتار نــدیـدی         دستانِ قلم ،اشك علمــدار ندیـــدی

بر پیكربی دستِ علـمـدارِ رشیـدت         آشفتگیِ سیــــد و ســـالار ندیـدی

مادر بخدا بسكه وفا داشت ابالفضل         غوغای مواساتِ سـپهدار ندیـــدی

گـرآب نیاورد مگـو آبـرویش رفت          خونبارشِ آن دیده و رخسارندیدی

یك لشگرِ قَدّار كه بنشست به زانـو         پاتا سرِاو تـیـرچنــــان خار ندیدی

شق القمرِكوفه كه درعلقمه رخ داد         تكــــرار رُخِ حـیــدر كــرار ندیدی

آنقدرادب داشت كه با سربه زمین خورد          سجّادۀ خـون بر قـــــدمِ یــار ندیدی

پَس دادهرآن درس كه درنزد توآموخت            بـالنـدگیِ مـــكـتب ایثــــــار نـــدیدی

مادركه شود اُمّ بنینهیچ غمی نیست          درعهد و وفای پسرش هیچ كمی نیست

به دعا دست خود که برمی ‏داشت            بـذر آمـیـن در آسـمـان می ‏کـاشت

بـــه تمــاشـا، مـلــک نـمـازش را            نــردبــانـی ز نــــور می ‏پـنداشت

چه نـمازی؟ که تا به قـبـۀ عـرش            بُـرد او را و نـــردبـان بـرداشـت

پــــرچم دیــــن ز بام کعبه گرفت            بـُرد و بـر بـام آسـمـان افـراشـت

بس کـه کاهـیـده بـود، شـب او را            شبـحـی نـاشـــنـــاس می ‏انگـاشت

خصــــم بیـــدادگر ز جور و ستم            هیـــچ در حـق او فــرو نگـذاشت

تـــا نینــــداخـــتش به بستر مرگ            دسـت از جـان او مگـر برداشـت

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

دشمن از حد فزون جفا پیشه است            چه کند بعد ازاین در اندیشه است

نـســل در نســل او حـرامـی بـود            خصـم بدخواه تـو پدر پیـشه است

ریشـــــه ‏اش را ز بـیـخ می‏ کـندم            چه کنم دشـمن تو بی ریـشـه است

به گـمـانـش که جــنگـل مـولاست            غافـل ازاین که شیر در بیشه است

یک طرف نور ویک طرف ظلمت            یک طرف سنگ و یک طرف شیشه است

دل گل؛ خون ز دست گلچین است            وان چه بر ریشه می‏ خورد تیشه است

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

سخن از درد وصحبت از آه است            قـصـۀ درد او چـه جان کـاه است

راه حق، جز طریق فاطمه نیست            هر که زین ره نرفت، گمراه است

درمحیـطی که موج گوهر نیسـت            گر خزف جلوه کرد، دل خواه است

عــر دل کاش ادامه‏ ای می ‏داشت            ورنه این قبض و بسط گه گاه است

در مسـیـری کـه عـشـق می ‏تـازد            تا به مقــصود، یک قدم راه است

در بـهـاران، خــزان این گـل بود            عــمر گـل ها هــمیشه کوتاه است

بـا غــم تو، دلـی که بـیـعـت کـرد            تـا ابــد در مـســـــیـر الله اســــت

هر کـس آمد، به نـیـمـۀ ره مـانــد            غم فـقط بـا دل تــو هــمـراه است

آن که در گوش جان اومانده است            نــالـه‏ هــای دل عـلی، چـاه اسـت

این که برلب رسیده جان علی است            دل گمـان می ‏کند هــنوز، آه است

خون شداز سیـنۀ تو بیرون ریخت            حـق ز حــــال دل تـو آگـاه اسـت

آن کـه بعـــد از کـبــودی رخ تـو            با خـسوف آشتی کــنــد، ماه است

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

ساز غـم گر تـرانـه ‏ای مـی ‏داشـت            آتـش دل، زبــــانــه ‏ای مـی ‏داشـت

چــــون زبـان دل آتش افشان بود            کـوه غــم گـر بهانـه ‏ای مـی ‏داشت

کــاش مــرغ غـریب این گـلـشـن            الــفـتـی بـــا تـرانـه ‏ای مـی ‏داشـت

یـا عـلی! بـــــا تو بـود هـمـسـایـه            اگر انـصاف، خــانـه ‏ای می ‏داشت

بــــا تـو عمری هـم آشیان می ‏شد            حـــق اگـر آشـیــانـه ‏ای مـی ‏داشت

آسـتــــان تـــو بـــود یــــا زهـــرا            گـر ادب، آســــتانـه ‏ای مـی ‏داشت

در زمــــان تــــو زندگی می ‏کرد            گـر صداقت، زمـانـه ‏ای می ‏داشت

گـر مـزار تـــو بی ‏نـشـانـه نـبـود            بـی نشــــانی نشـانـه ‏ای مـی ‏داشت

گـر که مـیزان حـق زبـان تو بود            ایــن تــرازو زبـانـه ‏ای مـی ‏داشت

ســینـۀ خـون فـشـان فـاطـمـه بود            گر گل خون، خزانـه ‏ای می ‏داشت

گــــر نـمی ‏سوخت گـلـشن توحـید            گـلـبـن او، جـــوانـه ‏ای مـی ‏داشـت

قــصـــه‏ ی زنـــــدگــانی او بــود            گر حقیــقـت، فسـانـه ‏ای می ‏داشت

شب اگر داشت دیــده، در غـم او            گریـه‏ های شبــــانـه ‏ای مـی ‏داشت

گر غـمـش بـحر بی کـرانـه نـبـود            غــم مــا هــم کرانـه ‏ای مـی ‏داشت

بـهـر قـتـلش بــه جـز دفـاع عـلی            کـاش دشـمــن بـهانـه ‏ای می ‏داشت

به ســر و روی دشمــنـش می ‏زد            شرم اگــر، تــازیـانـه ‏ای می ‏داشت

شـانـه مــی ‏کـرد زلـف زیـنـب را            او اگر دست و شانـه ‏ای می ‏داشت

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

آتش کـیـــنه چــون زبـانه کـشـیـد            کـار زهـرا بـــــه تــازیـانـه کشید

دشـمـن دل سیـه، بـه رنگ کـبود            نـــقــش بی مــهـری زمـانه کشـید

آتــــش خـــــشـم خـانمان سـوزش            پــای صـد شعله را به خانـه کشید

هـم چو شمعی که بی‏ امان سوزد            شــــعـله از جان او زبــانـه کـشید

در مـیـانـش گـرفـت شـعـلۀ کـیـن            پــای حـق را چــو در میانه کشید

دل او در میـــــان آتــش و خــون            پــر بـه سـوی هــم آشـیـانـه کشید

ســوخـت بــال کـبـــوتـران حــرم            کـار ایـــن شعله هـا بـه لانـه کشید

دامـن گــل کـه ســوخـت از آتـش            شـعـلــه ســر ازدل جـوانـه کشـید

ســـینه‏ اش مخـزن گـل خـون شد            به کجــا کار ایـــن خزانـه کــشیـد

قـامـتـش حــــالت کـمـانـی یـافـت            بـس کـه بـار محـن به شـانه کشید

سبحه، مشق سرشـک او می ‏کرد            بـس کـه نـقـش هـزار دانـه کـشید

بـر رخ ایــن حـقـیـقـت مـعــصوم            نـتـوان پــرده‏ ی فـسـانــه کشیـــد

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

گل خزان شد، صفای اومانده‏ ست            رنـگ و بـوی وفـای او مانده‏ ست

رفت زهـرا، ولی بـه گـوش عـلی            نـــــالــۀ ای خــدای او مـانـده‏ ست

در دل او کـــه بیت الاحـزان ست            نـــــالــۀ وای وای او مــانــده‏ ست

یـا عـلی گـفت و گفت تا جـان داد            ایـن خـدایـی نــدای او مـانـده‏ ست

بـــر لب او کــــه خاتـم وحی‏ ست            نـقـش یــا مـرتضای او مانده‏ ست

زیـــر ایـن نه رواق گـنـبـد چـرخ            نــالـه‏ ی او، صـدای او،مانده‏ ست

رفــت و، زیــر زبـان لیل و نهار            مـزه‏ هــای دعـای او مـانـده‏ سـت

گر چه دستش ز دسـت رفته ولی            کف مـشکـل گـشای او مـانده‏ ست

دل خـبــر می ‏دهـــد به ناله از او            گر چـه در مبـتـدای او مانـده‏ ست

در دل مـــا کـــه کربلای غم‏ ست            نـیـنـوایی نــوای او مـــــانـده ‏ست

که قـــدم می‏ نهـــد به خـانه‏ ی دل            در دلــــم جـای پای او مانـده‏ ست

نـیـمــه جـانی عــلـی به لـب دارد            چه کـنـد؟ ایـن برای او مانده‏ ست

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

تا عـــقیق ست و تا یمن باقی ست            رگـه‏ هـایـی ز خـون من باقی ست

شهـر مـن تا مـدیـنـۀ عـشـق است            هم اویس ست و هم قرن باقی ست

خـون من، این زلال جاری سرخ            در دل لعـل، مــوج زن بـاقی ست

مانـــد زینـب،اگـر که زهرا رفت            بچــه شیری ز شـیـرزن باقی ست

گر چـه آهـسته چون نسـیم گذشت            جای پایش در ایـن چمن باقی ست

تا که نمـرود هـسـت، آزر هـست            تـا تـبر هست، بت ‏شکن باقی ست

تـا سـر کـفـر و شـرک می‏ جـنـبـد            ذوالفـقارست و بوالحسن باقی ست

در دل شــــعـله ســـوخت پـروانه            گریـــۀ شـمــع انـجـمـن بـاقی ست

سوخت شمع وبه جاست فانوسش            از عــلی نـقـش پـیـرهـن باقی ست

بر رخ آن فرشـــتــه‏ ی معـصـوم            اثــــر دسـت اهـرمـــن بـاقـی ست

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

رفتــــی و  زیــــنب تـو می مـانـد            خـــط تـــو، مکـتـب تـو می مـانـد

بر کـف زینب، ایـن زبــان عـلـی            رشـتـــۀ مطلــــب تــــو مـی مـانـد

تـا حـسـیـنی و کـربـلایـی هـسـت            زیــــن اَب، زینــب تـو مـی مـانـد

از عــــلی دم زدی و، نـــام عـلی            تــا ابــد بـــــر لــب تــو می مـانـد

تـا ابــــد در صــوامــع مـلـکـوت            نــــالــۀ یــا رب تـــــو مـی مــانـد

هم نماز نـشـســــتـۀ تــو بـه روز            هـم نـمــاز شــــب تــــو می مـانـد

منصب تو، حکومــت دل هـاست            بـهـر تـو، مــنصب تــو می مـانـد

در سپـــهـــر شـهـــامت و ایـثــار            پــــرتـو کـوکــــب تــو مـی مـانـد

خــون تــــو پشتوانه‏ ی دیـن ‏ست            تــــا ابـد مـذهــــب تــو مـی مـانـد

دل تو می ‏طـــپد به ســـینه هنـوز            شــور تــاب و تـب تـو مـی مـانـد

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

بـی تــــو ای یــار مـهـربـان علی            شعـله سـر مـی ‏کـشد ز جان عـلی

بی تو ای قـهـرمـان قصـۀ عـشـق            نـــاتـمــام اسـت داســـتــان عـلـی

عـــیـسـی ار چـار پــله بـالا رفت            دم آخـر، ز نــــردبــــان عــــلــی

در عـــروج تــو از ادب می‏ سود            سـر بــــه پـای تــو،آسـمان عـلـی

خـطــبـۀ نــــاتــمـام زهـــرا کـرد            کار شـمـشـیر خـون فشـــان عـلی

خواست نفرین کند، کـه زهـرا را            داد مــولا قـسـم بــــه جــان عـلی

کـــه ز قـهـر تـو مـــاسـوا ســوزد            صبـر کن صـبـر، مهـربـان عـلی

ذوالـــفــقــار بـــرهـنـۀ ســخـنـش            کـرد کـاری بـــه دشـمــنـان عـلی

کـــه دگــر تـــا ابـد بــــزنهـــارند            از دم تـــیـــغ جـــان سـتـان عـلی

با وجـودی کـه قـاسـم رزق است            ساخت عمری به قرص نـان علی

بعد او،خصـم دون که می ‏پنداشت            بـه سـه نــان می ‏خرد سنان عـلی

بود غـافـل کـه چــون بــه سر آید            دورۀ صـبـر و امــتــحـــان عـلـی

دشمـــنــان را امـان نــخواهـد داد            لحـظـه ‏ای تـیـغ بـــی امـان عـلی

زینب! ای خـطـبـۀ حماسی عـشق            ای بـه کــام عــلـی، زبــان عـلـی

بـــاش کـز خـطـبه ‏ات زبانه کشد            آتــــش خـفــتـه در بـیـــان عـلــی

دیدم انصاف را به کوچـۀ عـشـق            سـر نهــــاده بــــر آستـــــان علی

نـســب خـویـش را جــوانــمـردی            مـــی‏ رسـانـــد بـه دودمـان عـلی

عشــق، چـــون من ارادتــی دارد            بـه عــلی و بـــه خــانـدان عــلـی

رفـت زهـــرا و اشـک از دنــبال            وز پـــی او روان، روان عــــلـی

خرمـن او اگر در آتـــش سـوخت            رفـت بـر بـــاد خان و مـان عـلی

بـازمـــانـــده‏ ست ســـفــرۀ دل او            غــم و دردسـت، مـیـهـمـان عـلی

راز دل را بــــه چــاه مـی ‏گــوید            رفــتـه از دســت، هـم زبـان علی

آن شـراری کـه سوخت زهـرا را            سـوخـت تا مـغـز استخـوان علی

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

الهی داد از ایـن دل داد از این دل          كنـــــار قـبر زهـــرا كــــرده مـنزل

بــــگو زهــــرا ز جـــا خیزد ببیند          كه اشك دیـده كـرده خــــــاك او گل

*****************************

چنــــان داغـــــت دلم غمناك كرده          كه دست من تو را درخـاك كــــرده

به جایت زیـــنب مظــــلومـــه تـــو          غبــــار غـــم ز رویم پـاك كــــرده

*****************************

در و دیـــــوار خــــانه بـــــا نگاهم          بـــــه یــــادم آورد آن نــــاله هـایت

*****************************

كــنــــار تـــربتـــــت انـدر دل شب           بــود نام تو زهــرا جـــاری از لب

بـــــه خــــانه تــــا روم بـــا دیده تر          كشـــــد نـاز مــرا مظـلومــه زینب

*****************************

اگــــر محور به هر امكان علی بود          ولی بــر فاطمه مــهمان عــلی بود

كــنــار تربـتت؛ مظـــــلومــــه زهرا          سرشـب تا سحر گــریان عــلی بود

*****************************

چنــــان دست علی آتش برافروخت          كه حتی میخ در درشعله اش سـوخت

نـــداند كـــــس به جز مولی الموالی          چگونـه میخ در آن سیـنه را دوخت

*****************************

ســـــوزانـــد دل فاطمه را آتش كین           بین در و دیوار شده نـقــــش زمین

با پــــهلوی فـــاطمه چه ها كرد لگد           كاندر یم خون از اوشده سقط جنین

*****************************

بــر خلق جهان كه گشته معلوم علی          ازحـق خودت شدی تو محـروم علی

بـــر كنگره ی عرش به جان حسنین           بـا اشك نوشتـه است،مـظلـوم علی

*****************************

چــــون مـرغ سحر شكسته باشد بالم          یــــك تن نبــــود فاطمه پرسـد حالم

رفــــتی تـو ولی جان نبی روح علی            بی تـــــو بـه خدا صفا ندارد عالم

اشکـت چکـیـد نم نم و باران لقـب گرفت           چـشم تو ابر و؛ آه تو تـوفـان لقـب گرفت

پـیـش از تـو سـر بـزیـر نـبـودنـد بـیـدها           بعـد از تو غنچه سر به گریبان لقب گرفت

بانــوی آب های جهان خانه ی تو نیست           ایـن گوشه ای که کلبۀ احزان لقب گرفت

بــــانو چــــقدردرد عـــلی را گـــریستی           بـا دیـده ای كه ابــر بهـاران لقـب گرفت

شش گوشه ی بهشت ضریح حسین توسـت            شش گوشه ای كه روضۀ رضوان لقب گرفت

آن شش هزاروششصد و اندی به جای خود            تنـها سـه آیـــه بــود که قرآن لقب گرفت

برخوان «یطعـمون »تو دائم نشسته دهر           این سوره هل اتی؛ علی الانسان لقب گرفت

از خانـۀ « لیذهـب عـنکم» طـلـوع كرد           نـوری که قلـب عـالـم امکـان لقب گرفت

پروانه سوخت پشت دری که..خدای من           ایـن بـــود آتشی که گـلستان لقب گرفت؟

بــانـو! فقط کلید شفاعت به دست تـوست           هر کس تو را نداشت پشیمان لقب گرفت

نــــامــوس خلـقـتـی كـــه مـیـان مـزارها           تنها مزار توست که «پنهان» لقب گرفت

از غـم فرقت زهـرا دل حـیـدر سـوزد           یا که درنُه فلک ازخیل ملک پر سوزد

اهرمن آتش کین زد بـه در خانه وحی           که هنوز عالمی از آتش آن در، سـوزد

از ستم سوخـت درِ خانۀ زهـرای بتول           که از آن شعله کین، قلب پیمبر سـوزد

از فـشـار در و دیوار شکـست آیـنه ای           که دل اهل ولا تا صف محشر، سـوزد

خـواست تا باغ فدک را بستاند ز عـدو           چه بگویم که چه شد خامه و دفترسوزد

کرد پنهان ز عـلی پیرهــن خـونین را            که از آن واقعه جان و دل حیدر سوزد

شرح خونابه ی پهلو، نتوان کرد بیـان           دل از آن قصۀ پُرغصه، مکرر سوزد

رفت ازدست علی فاطمه کزسوز غمش            روز و شب جان ودل حیدر صفدر سوزد

غسل داد و کفنش کردعلـی دردل شب           که هنوز از محنش چاه چو اختر، سوزد

از دل سوخـته آهی کشد «آهی» زیرا           عـالـمی از غـم صـدیـقـۀ اطهــر سوزد

با چـشم های بی نـوایـش گریــه می کرد          مسـمارهم  حـتّی بـرایش گریه می کرد

هرچند بُغـضـش آسمان را سخت آزرد          گویا زمین برگریه هایش گریه می کرد

خاموش ماند و رو گرفت ولب فروبست          با ناله های بی صـدایش گـریه می کرد

دیــروز در وقـت نــمـاز صـبـح دیــدم          سرگرم صحبت با خدایش گریه می کرد

دیــدم که جارو زد به خـانه با مـشـقّـت          دیدم که مادر لا به لایش گریه می کرد

می گفت از پـهـلـو و زخـمِ بسـتر و درد          «عجّل وفاتی» شد دعایش گریه می کرد

چون شمعِ نیمه سوخته سوسو زنان شد          دیدم که حیدر پیش پایش گریه می کرد

«ای کاش ها»در سـینه اش آتش گرفـتند          ای کاش هم؛ بر های هایش گریه می کرد

می دوخت بـرروی حسینش چشم ها را           بـا یـاد دشــت کـربـلایش گریه می کرد

مـی مـاند مـات سـرخی لب های طفـلش          هـمــراه با تـشت طلایش گریه می کرد

مـــی دیـــد زیر سمّ اسبان مصحفی را          بـا آیــه های جا بـه جایش گریه می کرد

و الشّـمر جالس...آه! زهـرا ناگهان دید          شمشـر دشـمن در قفایش گریه می کرد

یـک نیزه سمت آسمان خورشـید می برد           انـگـار نـیـزه بـیـن نـایش گریه می کرد

وقتــی که می دید آسمان خشکی گرفته          بـا چـشـم های بـی نـوایش گـریه می کرد

از اشک های چشم تو زمزم درست شد          از نـاله های نیـمـه شبت غــم درست شد

اوّل تــو آفـریــده شـدی، شـک نمی کـنم          زآن پیشترکه طرح دو عـالم درست شد

وقـتی بـه شــکـل انـسـیـۀ کـامـلی شـدی          از باقیِ گـلـت گـل مــا هـم درسـت شـد

مــــا را طــلایه دار غـم تـو نـوشـتـه اند           از آن زمان که غصّه وماتم درست شد

مــــا نــوکر حــسین غـریب شـما شـدیم           از فـاطـمـیـه ای کـه مـحـرّم درست شد